Կովը
Կովը արածելու է գնացել արոտավայր: Բարձր է պահում իր երկար և սրածայր ողնաշարը, ականջներն այս ու այն կողմ են ցցված, իր մեծ գլուխը մտցրել է բարձր խոտի մեջ և ախորժալի պոկում է խոտը: Բայց ձիու պես չի կարող արմատից արածել, քանի որ չունի վերին ծնոտի առջևի ատամները. դրանց փոխարեն լնդերը պատած են կարմիր պինդ մաշկով:
Ահա՛, կովը իր լայն փորը լիքը լցրեց խոտով և պառկեց հողի վրա: Շարունակաբար տարուբերում է ծնոտն ու բերանում սպիտակ փրփուր կա հավաքված: Ի՞նչ է կատարվում: Որովայնից կրկին հետ է բերում արածած խոտը, իր հարթ ատամներով երկու անգամ ծամում, այսինքն`որոճում է, և վերջում, երբ լավ ծամում է, նորից կուլ է տալիս ... Ամբողջ օրն անցկացրեց արածելով և որոճալով ... Երեկոն եկավ, և կովը գնաց դեպի տուն:
Կովը, ուռած փորով, հանգիստ, առանց շտապելու քայլում է իր երկկճղականոց ոտքերով, թափահարում է երկար պոչը և դիմագրավում ճանճերին: Հանկարծ գյուղացու տնից դուրս պրծավ շունը և
հաչելով վազեց դեպի կովը: Կովը չռեց իր խոշոր աչքերը, ետ դառավ դեպի շունը, գլուխը ցած թեքեց, և իր սուր պոզերն ուղղեց նրան: «Այս սարսափելի պոզերով ինձ կճզմի գետնին, կամ բարձր կշպրտի օդի մեջ»,- մտածեց շունը և վախեցած հետ փախավ ...
Կովը կրկին հանգիստ գնում է իր ճանապարհով: Հանգիստ գնում է և միևնույն ժամանակ փորձում է հետևի ոտքերը իրարից հեռու դնել, որ ազդրերը չդիպցնի իր լիքը ստինքներին և չորս պտուկներից չթափի համեղ կաթը: Բայց երբ տեսավ իր տունը և լսեց իր սիրելի հորթի ձայնը, կովը չդիմացավ և բառաչեց: Վազելով գնաց և մտավ գոմ: Երբ տանտիրուհին տեսավ, որ կովն եկել է, բերեց կաթի ամանը, նստեց կովի կողքին և սկսեց կթել նրան: Շուտով կովը մինչև բերանը լցրեց կաթի ամանը և ապա իր հորթին կշտացրեց համեղ կաթով:
