Ներկերի վեճը
Ներկերը վիճի բռնվեցին: Նրանք չկարողացան համաձայնության գալ, թե իրենցից որն էր ավելի գեղեցիկ: Գնացին վրձնի մոտ. «Դու կողմնորոշի՛ր մեզ, թե ով է ճիշտ և ով` սուտ»:
- Դեռ դուք ասացե՛ք, - ասաց նրանց վրձինը, - ես կլսեմ ձեզ:
- Ես արտերը դեղին գույնով եմ գունավորում, - սկսեց դեղին ներկը:
Կարմիրն ընդհատեց նրա խոսքը.
- Երբ այդ արտերին կարմիր կակաչ է խառնվում, գեղեցիկ է չէ՞:
- Կարմիրն առանց ինձ ինչ կաներ, - բարկացավ սև ներկը, - կակաչին ես եմ հմայք շնորհում: Չէ՞ որ նրա սիրտը սև է:
- Ես ինձանից ոչինչ չե՞մ ներկայացնում, - զայրանում է կանաչը, - կակաչն ի՞նչ կլիներ, եթե նրա տերևները կանաչ չներկեի:
- Ինձ ոչինչ չե՞ք թողնի ասեմ, - բարկացավ կապույտը, - հապա՛, երկնքին նայե՛ք, որ ձեր արտերին ու կակաչներին է նայում վերևից: Այս երկինքն իմ նկարազարդածն է:
Վրձինը նկարչի մոտ գնաց: Խնդրեց, որ նա հաշտեցներ ներկերին: Նկարիչը նկարեց դեղին շողացող արտ: Արտում` կարմիր գույնով շողշողացող կակաչներ: Դաշտի ծաղիկներին շատ էին սազում կանաչ տերևներ ու սև սիրտ: Արտին և կակաչներին վերևից նայում էր կապույտ երկինքը:
Ներկերը տեսան նկարը և ամաչեցին: Հասկացան, որ միասին ավելի գեղեցիկ էին: Որոշեցին այսուհետև բարեկամաբար ապրել:
Ըստ Դալի Թաղաձեի